నా మానవ సహొదరా!... నన్ను మన్నించు
అడగాలా? వద్దా? అని సందేహంగా
అడిగితే ఏమనుకుంటారోనని అనుమానంగా
అల్లంత దూరం నుంచే ..
ఆశగా వచ్చి, ఆత్మాభిమానాన్ని
నీ మాసిన చొక్కా వెనక
గుండెల్లో దాచేసుకొని..
కళ్ల నిండా దీనత్వం నింపుకొని
పస్తులతొ ఎండిన కడుపును
కనిపించనీయకుండా
నెమ్మదిగా నిస్సహాయతను గొంతులో నింపుకొని
ముక్కూ మోహం తెలియని నన్ను
నీ ఆత్మీయుడననుకొని,
ఆదుకుంటానని
నీకే వినిపించనంత నెమ్మదిగా
నిర్వేదంగా...
"ఓ పాత చొక్కా ఇస్తారా..!"
అన్న మాటల్లోని దైన్యం
మంచుకత్తిలా నా గుండెలను కోసింది.
కానీ!
నువ్వు ఆశించినట్లు
నీకు నేనేమీ ఇవ్వలేకపోయాను
కాదు.కాదు.. ఇచ్చే మనసును కోల్పొయాను.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment